Τα χρόνια εκείνα τα κουτουκάκια ήταν η μοναδική διασκέδαση για τους περισσότερους.
Ωραίοι τύποι που κάθονταν σχεδόν αμίλητοι και απολάμβαναν την κεχριμπαρένια ρετσίνα ξεροσφύρι. Άντε μασώντας πότε πότε κανένα στραγάλι ή κουκί.
Ένας από αυτούς ο πιο χαρακτηριστικός ίσως, ήταν ο Μπάρμπα Γιώργης. Ένα καλοκάγαθο γεροντάκι που δεν πείραζε κανένα, αλλά όλοι τον πείραζαν αν και
τον αγαπούσαν.Άπειρα τα αστεία περιστατικά που μας έχουν διηγηθεί οι παλαιότεροι.
Θα αναφέρουμε δυο τρία στη μνήμη του.
Ένα βράδυ, μια από τις σπάνιες φορές που κάτι έφαγε στου Ρήγα, μάλλον παραξέφυγε στο πιώμα( αυτό όχι σπάνιο!) και σηκώθηκε παραπατώντας για το σπίτι. Μέχρι την κολώνα της γωνίας κατάφερε να φτάσει και ακουμπώντας πάνω της άδειασε το στομάχι του στο πεζοδρόμιο. Ένας αδέσποτος σκύλος πλησίασε και μύριζε, τότε οι θαμώνες που βγήκαν να τον βοηθήσουν, τον άκουσαν να μονολογεί:" Το μπακαλιάρο και τη σκορδαλιά τα έφαγα στου Ρήγα. Αυτό τον κερατά το σκύλο, που διάολο τον έφαγα;"!
Άλλη φορά ξεκίνησε πάλι βράδυ για το σπίτι. Στη κολότσεπη είχε πάντα ένα πλακέ μπουκαλάκι γεμάτο, "Για κάθε ενδεχόμενο", όπως έλεγε. Πάνω στη σούρα του παραπάτησε και έπεσε, οπότε το μπουκάλι έσπασε και τον τραυμάτισε στα απόκρυφα.
Έφτασε με τα χίλια ζόρια σπίτι και έβαλε τσιρότα στα τραύματα. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε! Το πρωί η γυναίκα του βρήκε τον καθρέφτη γεμάτο τσιρότα! Έβλεπε ο ταλαίπωρος τις πληγές στον καθρέφτη και τα κολλούσε εκεί!
Τελευταία φορά που τον είδα ήταν στου Μιχαλίτση το καφενείο. Έτρωγε μια κουταλιά από ένα κεσεδάκι γιαούρτι και έπινε και μια γουλιά ρετσίνα
- Τι κάνεις μπάρμπα;, τον ρώτησα. -Πάει το κρασί με το γιαούρτι;
-Και τι να κάνω γιέ μου, απάντησε αφοπλιστικά, αφού ο γιατρός μου είπε να τρώω ένα γιαούρτι μόνο το βράδυ!
Αιωνία σου η μνήμη καλέ μας άνθρωπε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Κακόβουλα ή διαφημιστικά σχόλια δεν θα δημοσιεύονται