Τα αγαπημένα παιχνίδια των παιδικών μας χρόνων

 Όταν τίποτα δεν έμοιαζε με το σήμερα! Τότε που τα παιδιά δεν είχαν ένα σμαρτ τηλέφωνο στο χέρι όλη την ημέρα. 

Από τεχνολογία το πολύ πολύ ένα ραδιόφωνο, εκείνο το τεράστιο με τις λάμπες, για να ακούν τη "Θεία Λένα".Ούτε τηλεόραση και πολύ περισσότερο τάμπλετς, κινητά και Ίντερνετ.

Τότε υπήρχαν μόνο οι αλάνες που ήταν παντού, πριν χτιστούν οι σημερινές πολυκατοικίες.

Και μπορεί να μην υπήρχαν

ηλεκτρονικά παιχνίδια, αλλά και τα συμβατικά ήταν απαγορευτικά για τους περισσότερους λόγω φτώχειας, όμως η φαντασία των παιδιών εφήυρε διάφορα ομαδικά παιχνίδια που με την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη έσβησαν.

Ας θυμηθούμε σήμερα κάποια από αυτά.

Κρυφτό

"Βγαίνεις και τα φυλάς"! Ένα παιδί "τα φυλάει", δηλαδή κλείνει τα μάτια ώσπου να κρυφτούν τα υπόλοιπα. Όταν ανακάλυπτε κάποιο κρυμμένο φώναζε:"Να ένας Κώστας", και εκείνος έβγαινε απ το παιχνίδι.

Σκοτεινό δωμάτιο

Μια παραλλαγή του κρυφτού, όπου έπρεπε, αφού ανακάλυπτε αυτός που τα φυλούσε κάποιον, να τον αναγνωρίσει μέσα στο σκοτάδι μόνο με την αφή.

Μακριά Γαϊδούρα

Ένα παιδί μετά από κλήρωση έσκυβε και ο επόμενος πηδώντας περνούσε από πάνω του και έπαιρνε σειρά μπροστά του, και αυτό συνεχιζόταν μέχρι να μην μπορεί κανείς να περάσει μπροστά. Καταλαβαίνετε τι τραβούσαν οι πλάτες τους!

Κλέφτες κι αστυνόμοι

Η μια ομάδα, οι αστυνόμοι κυνηγούν την αντίπαλη ομάδα, τους κλέφτες, και όταν τους πιάνουν τους κλείνουν σε μια περιοχή, που θεωρείται φυλακή. Οι υπόλοιποι κλέφτες που δεν έχουν αιχμαλωτιστεί προσπαθούν να «αγγίξουν» την φυλακή για να ελευθερώσουν τους «συναδέλφους» τους, καθώς οι αστυνομικοί συνεχίζουν να περιφρουρούν και να κυνηγούν.

Τα μήλα

Παιζόταν από δυο ομάδες και στη μέση ένα παιδί που προσπαθούσε είτε να πιάσει είτε να αποφύγει την μπάλα. Όποιος έμενε στο τέλος έπρεπε να αποφύγει το χτύπημα δέκα φορές για να κερδίσει η ομάδα του.

Το ξυλίκι

Ένα υποτυπώδες μπέηζ μπολ. Χρειαζόταν ένα μπαστούνι μακρύ ως ένα μέτρο κι ένα άλλο ξύλο όχι πολύ παχύ και μακρύ, ίσα με είκοσι - τριάντα πόντους, ξυσμένο και από τις δύο του άκρες, όπως ένα μολύβι. Το δεύτερο αυτό ξύλο το ονόμαζαν «τσιλίκι» ή τσιλικόξυλο»

Φτιάχναμε ένα  λακκάκι κι ο αρχηγός της πρώτης ομάδας, το χτυπούσε με το «καμουντόξυλο», πρώτα ελαφρά στη άκρη που προεξείχε, έτσι ώστε να πεταχτεί λίγο ψηλά. Αμέσως το ξαναχτυπούσε, με δύναμη όμως, για να  πάει όσο το δυνατό μακρύτερα. Από το σημείο που σταματούσε, αυτό γινόταν τρεις συνεχόμενες φορές. Αν οι αντίπαλοι το έπιαναν στον αέρα, τότε το παιχνίδι τελείωνε εκεί .

Αν όχι, τότε οι παίχτες της άλλης ομάδας,  έπρεπε με τρία μεγάλα, διαδοχικά βήματα, να διανύσουν την απόσταση που σταμάτησε το «καμουντί» ως το σημείο εκκίνησης (το λακκάκι). Αν το έφταναν, νικούσαν. Διαφορετικά, νικούσε η ομάδα που έπαιζε με το «καμουντί». 

Ο κλέφτης

Παιζόταν με το κότσι του αρνιού. Έριχνες το κότσι σαν ζάρι και ανάλογα με ποια πλευρά θα καθόταν ονομαζόσουν, βασιλιάς αν έπεφτε όρθιο με την πλευρά στο βαθούλωμα, βεζίρης στην ακριβώς απέναντι πλευρά, ψωμάς στη μεγάλη πλευρά με το εξόγκωμα και κλέφτης στην αντίθετη πλευρά με το βαθούλωμα.

Ο βασιλιάς διέταζε το βεζίρη να τιμωρήσει τον κλέφτη με όσες ξυλιές στο χέρι και με όση ένταση επιθυμούσε. Αλλοίμονο σου αν είχες προηγούμενα μαζί του!

Υπήρχαν κι άλλα αλλά αυτά ήταν τα πιο δημοφιλή.

Και για τις βροχερές ημέρες του Χειμώνα υπήρχαν τα επιτραπέζια, το φιδάκι, ο γκρινιάρης, η Μονόπολη.