Ο Πολιτσμάνος!

 Ο αστυφύλακας εκείνα τα χρόνια δεν ήταν ο μπάτσος και ο μπαμπούλας. Τουλάχιστον για τους φιλήσυχους πολίτες.

Αντίθετα τον έβλεπαν σαν φίλο και προστάτη. Τον αποκαλούσαν Πόλιτσμαν και τον χαιρετούσαν εγκάρδια όπου τον έβλεπαν.

Στην εποχή μετά τον εμφύλιο οι αριστεροί τον έβλεπαν με καχυποψία και όχι άδικα, γιατί δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν πάει για "παραθέριση" σε κάποιο

ξερονήσι! Όχι πως έφταιγε ο ταλαίπωρος αστυφύλακας, εντολές εκτελούσε κι αυτός, και συνήθως δεν έκανε διακρίσεις, βοηθούσε και αριστερούς και δεξιούς γιατί τους γνώριζε και ζούσε ανάμεσά τους στην γειτονιά ή σαν εργένης στο τμήμα της περιοχής ή σε κάποια κάμαρα αυλής παντρεμένος.

Ο πολιτσμάνος βοηθούσε και τα φανταράκια και τους εξόριστους που γυρνούσαν απ τις θητείες τους λέγοντας  καμμιά καλή κουβέντα. μπας και βρουν καμιά δουλειά. 

Τα βράδια έκανε περιπολία γύρω από τα καπηλειά της περιοχής για έλεγχο....της κοινής ησυχίας.

Όταν οι περίοικοι παραπονιόντουσαν για τη φασαρία έκανε προφορική σύσταση στον κάπελα...την επόμενη φορά ακολουθούσε η γραπτή στο "επίσημο σημειωματάριο" που είχε στην τσέπη και στην συνέχεια το παρέδιδε στον αξιωματικό υπηρεσίας για να το αντιγράψει στο βιβλίο συμβάντων.

Η τρίτη φορά θα ήταν η μήνυση για διατάραξη της κοινής ησυχίας κάτι πολύ σπάνιο όμως.

Η εγκληματικότητα τότε δεν είχε τη σημερινή μορφή. Καυγάδες δι΄ασήμαντον αφορμήν....κανένας τεκές....κανένα κουμαρτζίδικο (ζάρια)... κανένας "όμορφος" (νταβατζής) που θα σκαμπίλιζε καλντεριμιτζού που δεν του τα έφερε σωστά..., αυτά ήταν όλα, άντε και κανένας φτωχοδιάβολος που θα άρπαζε καμιά κονσέρβα απ τον μπακάλη!

Θα πείτε, καλά όλοι οι αστυφύλακες έτσι όμορφα λειτουργούσαν;

Και βέβαια όχι! Υπήρχαν και τα καθίκια, ήταν όμως η θλιβερή μειοψηφία.