Πίσω στον παλιό Κορυδαλλό!

Για τον σημερινό επισκέπτη αλλά και τον σχετικά νέο κάτοικο του Κορυδαλλού, η εικόνα που παρουσίαζε στα μέσα της δεκαετίας του 60, φαντάζει σίγουρα περίεργη.

Στους δρόμους λιγοστά αυτοκίνητα, ακόμα και η Λαμπράκη ήταν χωματόδρομος! 

Η χαρά των παιδιών που έπαιζαν ανέμελα χωρίς τον φόβο κάποιου ατυχήματος.

Παιχνίδια ξεχασμένα από τα σημερινά άτυχα παιδιά, που ζουν εγκλωβισμένα σε 4 τοίχους.

Γυαλένια, βόλους, μπάλα, σβούρες, τα μήλα, κυνηγητό, κρυφτό, ξυλίκι και αμπάριζα, ήταν μερικά από αυτά.

Με το άνοιγμα των σχολείων τα χαρτάκια ήταν στη μόδα, συλλογές από καρτέλες με τα θαύματα του κόσμου, μοντέλα αεροπλάνων και αυτοκινήτων, σημαίες, ομάδες, και ζωγραφιές που αγόραζες από τα ψιλικατζίδικα (τα μαγαζάκια που στα παιδικά μας μάτια ήταν μαγικά).

Αξέχαστες στιγμές με τον Κλείδωνα τις Απόκριες, τις φωτιές του Αη Γιάννη, τον μπερντέ που στήναμε για παραστάσεις Καραγκιόζη, με χαρτονένιες φιγούρες από περιοδικά που τις είχαν ως δώρο. 

Πόσο απλά τα πράγματα τότε! Οι γειτονιές γέμιζαν κόσμο τις ζεστές μέρες με τις κυράδες καθισμένες, συνήθως πλέκοντας, να παρατηρούν και να σχολιάζουν το κάθε τι.

Επαγγελματίες που πια δεν υπάρχουν σήμερα: ο γαλατάς , ο παπλωματάς, ο γανωτής, ο παλιατζής, ο τυροπιτάς και το καλοκαίρι ο παγωτατζής που το χειμώνα πούλαγε χαλβά και το καλοκαίρι τα παγωτά, χωνάκι της μιας δραχμής και το καραβάκι με δίφραγκο. Τον μπαρμπα Παράσχο με το καροτσάκι που έφτιαχνε επί τόπου το σουβλάκι (το καλύτερο που έχουμε φάει ποτέ!), αν και συνήθως το τρώγαμε "ορφανό¨, ελλείψει χρημάτων!

Το γηροκομείο που ήταν ο χώρος ποδοσφαίρου για τους πιτσιρικάδες, τους κινηματογράφους που δεν ήταν και λίγοι: Το Ακροπόλ με τον ιδιόρυθμο ιδιοκτήτη, που τότε πειράζαμε, φωνάζοντας τον "Ποδάρα". Το Άστρον στη Λαμπράκη, εκεί που σήμερα είναι το My market, το Βίκτωρ, που έδωσε τη θέση του στο Σινέ Παράδεισος, το Ποπίκο, το θερινό Αύρα, με την υπέροχη αυλή, το Ριο, το Πόπη, το Ιωάννα, το Λούσυ.

Δύσκολα μα τόσο όμορφα χρόνια, που ίσως η νοσταλγία τα κάνει  να φαίνονται ιδανικά. Ποιος ξέρει!