Το αρνί που δεν φάγαμε ποτέ

 Κορυδαλλός, τέλη της δεκαετίας του 60.

Σπιτάκια λίγα, φτωχικά με μικρές αυλές ασβεστωμένες.

Η λεωφόρος Γρηγόρη Λαμπράκη, χωματόδρομος ακόμα.

Το πατρικό μας: 2 μικρά δωματιάκια και μια πρόχειρη αυθαίρετη κατασκευή(παράγκα τη λέγαμε), φτιαγμένη από ξύλα και πισσόχαρτο.

Ένα μικρό κοτέτσι

στο πίσω μέρος της αυλής(Ναι κοτέτσι στην οδό Ταξιαρχών!), και ένας περιστεριώνας στην ταράτσα που ο μεγάλος αδελφός διατηρούσε περιστέρια.

Ξύλινο ψυγειάκι με πάγο, ίσα να μην

πετάμε το χτεσινό φαγητό(που τέτοια πολυτέλεια με 5 παιδιά και μόλις ένα πενιχρό μισθό!)

Χιλιάδες ιστορίες να θυμηθείς, που τώρα φαντάζουν περίεργες ή και αστείες, όμως τότε ήταν η αγιασμένη καθημερινότητά μας.

Σήμερα αντί μνημόσυνου στη μνήμη του πατέρα, που χάσαμε πρόσφατα θα σας διηγηθώ μια αστεία(τώρα) και συνάμα τραγική εμπειρία(τότε).

Πλησίαζε Πάσχα, Μεγάλη Τρίτη νομίζω.

Ο νονός του αδελφού μου, χασάπης στο επάγγελμα, έφερε δώρο ένα αρνί.

Ζωντανό!

Ο μακαρίτης ο πατέρας το έφερε στην αυλή και φυσικά έγινε χαμός, ποιος θα το ταΐσει και ποιος θα παίξει μαζί του.

Έλα όμως που ήρθε η ώρα να το σφάξουμε για την Κυριακή του Πάσχα!

Ο πατέρας αποφάσισε να το κάνει μόνος του!

Πήρε ένα μαχαίρι και προσπαθούσε, μάταια. Ούτε που το γρατζούνισε καν.

Ο καημένος φοβόταν πιο πολύ κι από το αρνί!

Την αγωνιώδη προσπάθεια του παρακολουθούσε ο τεράστιος κόκορας μας, χωρίς να τον αντιληφθούμε.

Ξάφνου δίνει ένα σάλτο πάνω στην πλάτη του πατέρα, που έπεσε μαζί με το αρνί μπρούμυτα, ενώ ο κόκορας εξακολουθούσε να τον τσιμπάει.

Είδαμε και πάθαμε να τον γλυτώσουμε από τα νύχια του!

Μετά από αυτό, το δύσκολο έργο ανέλαβε ο γείτονας μας ο κυρ Νίκος ο μανάβης, που το κατείχε το άθλημα!

Το τι κλάμα έπεσε εκείνη την ημέρα, αλλά και αρκετές αργότερα, για το θάνατο του αρνιού από όλους μας δεν περιγράφεται!

Ήταν ίσως το μοναδικό Πάσχα που κανένα από τα παιδιά δεν έφαγε κρέας, παρ΄όλη τη νηστεία των 50 ημερών!

Όμορφα χρόνια, όμορφοι άνθρωποι! Καλό ταξίδι πατέρα και χαιρετίσματα στη μάνα!